XVII wiek był stuleciem nieskrępowanej wolności, ale tylko dla tych, ktĂłrzy nosili szlacheckie kontusze. Jednak być może było to przede wszystkim stulecie wyjątkowych kobiet? W dużej mierze dzięki nim trudny wiek XVII nie przeszedł do historii jako epoka ostatecznego upadku, ale srebrny okres dziejĂłw Rzeczypospolitej.

W swojej najnowszej książce Kamil Janicki z doskonałym wyczuciem napięć i dramatĂłw snuje opowieść o potężnych i ambitnych Francuzkach na polskim tronie: Ludwice Marii Gonzadze - żonie Władysława IV i Jana Kazimierza, oraz wielkiej miłości Jana III Sobieskiego - Marii Kazimierze d’Arquien, zwanej Marysieńką.

Ludwika Maria namawiała drugiego męża, by wytrwał w oporze przeciw Szwedom nawet w najczarniejszych chwilach niszczycielskiego potopu. To ona wizytowała polskie szańce pod Warszawą, a gdy starcia zbrojne dobiegły końca, podjęła konieczną - ale też skazaną na porażkę - walkę o reformę kraju. Maria Kazimiera jako siedemnastoletnia panna na wydaniu wyszła za Jana Zamoyskiego, gdy jednak mąż niespodziewanie umarł (mając zaledwie 37 lat),nie minęły dwa tygodnie, a Maria Kazimiera i pan Sobieski potajemnie stanęli na ślubnym kobiercu. Stało się to nie tylko za zgodą, ale wręcz pod naciskiem krĂłlowej, ktĂłra - w myśl zachowanej relacji niemieckiego szpiega - przyłapała ich nocą "na uczynku".

Oto wciągająca biografia przedstawicielek najświetniejszych arystokratycznych rodĂłw Francji, ktĂłrym udało się trzeźwo, dalekosiężnie i wytrawnie zagrać bardzo trudną kartą.

Marianna Orańska, przeurocza niderlandzka krĂłlewna, była kobietą wartą grzechu. Przekonał się o tym jej dworzanin - sekretarz i trener jazdy konnej zarazem - Johannes van Rossum.

Ich zakazana, romantyczna miłość oraz fakt, że ośmielili się otwarcie wychowywać swego nieślubnego syna spowodowało skandal na skalę europejską. Jakże to? Miała za męża samego Hohenzollerna, a wybrała lokaja? Nie inaczej, bo Marianna Orańska była nie tylko piękna, ale rĂłwnież inteligentna, dumna i odważna; bez wahania wyłamała się ze sztywnych arystokratycznych reguł panujących w XIX wieku i zawalczyła o samą siebie. Nie miała najmniejszego zamiaru tkwić dla pozorĂłw w toksycznym małżeństwie.

"Mogę być oddana, ale nigdy nie będę niewolnicą!"- to było jej życiowe motto.